Kuifje wervelt door Hollywood

Hoe twee topregisseurs van één eenhoorn en

1.000 bommen en granaten een miljoenensucces zullen maken

Dat één plus één soms méér dan twee is, tonen Steven Spielberg en Peter Jackson in de The Adventures of Tintin: the Secret of the Unicorn. Wij Belgen stemden Hergé naar de 8ste plaats in de verkiezing van ‘Grootste Belg’, maar met de hulp van deze twee ‘grote regisseurs’ wordt de populaire strip naar een nog hoger niveau getild.

Muzieknootjes en bewegingsstreepjes rond de trillende stembanden van Bianca Castafiore, daarmee moesten we het tot nu toe doen in de strips. Het gezang waarover iedereen zo lovend was (behalve die arme kristalglazen), dat moest je er zelf bij bedenken. Tot nu. Want de prachtige stem van Kim Stengel laat Castafiore eindelijk echt zingen, en alleen al daarom is deze film de moeite waard.

Maar dat is niet de enige meerwaarde tegenover de strips. Want ook het verhaal zelf zal je nergens op papier terugvinden. Het is immers knip- en plakwerk van drie verschillende strips: De krab met de gulden scharen (1941), Het geheim van de eenhoorn (1943) en De schat van Scharlaken Rackam (1944).

In The secret of the Unicorn koopt Kuifje op de Brusselse Zuidmarkt een gegeerd schaalmodel van de Eenhoorn, een Frans oorlogsschip uit de zeventiende eeuw.  In dat schip ontdekt hij een schatkaart, en tijdens de zoektocht naar het geheim achter die kaart ontmoet Kuifje kapitein Haddock. Samen gaan ze op zoek naar de schat van Haddocks voorvader, ridder François de Haddoque. Maar zij zijn niet de enigen die de schat willen... 

Wat volgt is een avontuurlijk verhaal, zoals je dat van Kuifje  - en bij uitbreiding eigenlijk van élk stripfiguur – mag verwachten.  Maar ook op alle andere vlakken is deze verfilming een succes.

Niet alleen zijn enkele personages leuker in de film dan in de strips (Jansen en Janssen herhalen elkaar niet continu, wat ons ergert in de strips, en Haddock toont zich sympathieker dan de drankverslaafde brompot op papier), ook narratief is de film goed opgebouwd. The Secret of the Unicorn is een wervelwind, volgestopt met duizelingwekkende actie, spanning en humor, en een verrassend plezier om naar te kijken. En dat ontbrak in de strips.

Vroeger was de motion capture-techniek (bewegingen van mensen omzetten in realistische animaties) vooral een succesvolle techniek om fantasiewezens te creëren. Denk aan Golem uit The Lord of the Rings en aan King Kong. Voor menselijke personages zag het er daarentegen erg onnatuurlijk uit.

Maar met deze Kuifje-film lijkt daar verandering in gekomen. Vooral Kuifje en Haddock zien er erg realistisch uit. Al blijven ogen en neuzen een probleem. Want hoe kunnen de inktvlekogen van Hergés stripfiguren expressiever zijn dan wat een leger computers en animatoren op het witte doek brengen? En hoe kunnen neuzen zó dik zijn?

Met The Adventures of Tintin: the Secret of the Unicorn heeft Kuifje zijn eerste stappen in Hollywood gezet. En hoe!? Jackson en Spielberg vertellen een sterk verhaal dat ‘leest’ als een zwierige rollercoaster: een afwisseling van een rotvaart en stille momenten, maar altijd even spannend en af en toe een explosie van – u raadt het al - duizend bommen en granaten.

Het mag!

Tot gisteren was het not done. Ronald Janssen was ‘de 40-jarige leraar uit Loksbergen’, ‘Ronnie’ voor de vrienden en zijn geliefde. ‘Moordenaar’? Mis! Zolang hij niet onder het mes van de assisenjury was geweest en zijn schuld niet uitgesproken was, moest Ronnie ‘de verdachte’ blijven. Geen ‘verkrachter’, geen ‘kernpsychopaat’.

Maar deze week leek het alsof men het met die ‘verdachte’ zo wel even had gehad. Want in de stad van Ambiorix - de 'dapperste der Belgen' die Caesar overwon én stripheldvriend van Astérix en Obélix is - bleek voor elke daad of beschrijving van Ronald Janssen plots een metafoor of sprookjesfiguur te bestaan! Alsof Assourancetourix himself de hele assisenzaal plots één of ander literair sprankelend toverdankje had geserveerd!

‘Een wolf in schaapsvacht’ (gerechtspsychiater Chris Dillen),

‘Een wéérwolf’ (een oude vriend van Janssen),

‘Nog erger dan Pinocchio’ (openbaar aanklager Patrick Boyen),

‘Een buitenaards wezen’ (Jef Vermassen),

Zelfs Dostojévski werd erbij gehaald.

Niet slecht! Go Tongeren!

Maar sinds gisteren is de voorleestijd dus voorbij. Licht uit voor de kindjes.

Nu is het aan de grote mensen. De jury plantte haar oordeel onverschrokken kordaat in het onbewogen hart van Ronald Janssen.

Hij werd ‘de serieverkrachter’, schuldig over de hele lijn.

‘Folteraar’.

‘Ontvoerder’.

‘Seriemoordenaar’.

‘Kernpsychopaat’.

‘De ver-oor-deel-de’.

Nu mág het. Eindelijk.

Economie verplicht in het secundair onderwijs? 'Allemaal goed en wel, als we maar geen toets krijgen'

GENT – Of je nu metser wil worden, kapper, germanist of doctor in de klassieke talen, je moet minstens een basiscursus economie achter de kiezen hebben. Dat vindt Vlaams minister van Onderwijs Pascal Smet (SP.A). Daarom wil hij vanaf 2014 een basisvak economie verplichten in alle richtingen van het secundair onderwijs.

‘Omdat ze de huidige economische problemen beter zouden begrijpen’, luidde het argument. ‘Om hun geld beter te kunnen beheren.’ Of: ‘omdat ze dan verstandiger zullen stemmen.’ Dat waren de argumenten die experts de voorbije week aandroegen. Maar wat vinden de ‘slachtoffers’ daarvan?

‘Ik vind het goed dat economie een soort basisvak wordt’, zegt Julie (16). Zij volgt wetenschappen en voerde op school al hevige discussies over het onderwerp. ‘Kennis van economie is echt handig én nodig. Om gemakkelijker je eigen bedrijfje te kunnen oprichten, om het nieuws beter te begrijpen, …’

Al vraagt Julie zich wel af ten koste van welke vakken dit dan zal gaan. ‘Want talen vind ik minstens even belangrijk. Misschien moeten ze economie alleen in de eerste graad verplicht maken, en er vanaf de tweede graad een keuzevak van maken, afhankelijk van de richting die je volgt.’

Kevin (15) en Shane (14) zijn minder enthousiast. ‘Madammeke, economie interesseert mij gewoon niet. Ik zie dat niet zitten’, zegt Kevin, die bouw studeert. Zijn vriend Shane studeert grafische vormgeving en wordt er duidelijk ook niet warm van. ‘Economie, wat is dat? Is da wiskunde ofwa?’ ‘Ja’, antwoordt Kevin. ‘Wiskunde met geld.’

Laurence (16) volgt zelf ‘wiskunde met geld’ en is een erg grote voorstander van het idee. ‘Iedereen moet economie krijgen. Enkele vrienden van mij studeren Latijn en hebben nu al economie als keuzevak. Bij hen zie ik dat zij daar vree content over zijn.’ Waarom economie dan zo belangrijk is? ‘Het moet! Anders heb je later geen poot om op te staan!’

Scott (15) vindt dat ze hem niet te veel moeten lastigvallen met alles wat met economie te maken heeft. ‘Ze moeten ons met rust laten, we hebben al werk genoeg. Kinderen moeten zich toch niet bezighouden met economie.’

Zijn vriendinnetje Louiza (14) is het daar duidelijk niet mee eens. ‘Ik ben voor. We hebben economie nodig voor later. Maar op één voorwaarde: dat we dan geen toetsen krijgen.’

‘Ok dan, vanaf het vierde middelbaar mag het’, draait Scott een beetje bij. ‘Maar wel alleen in het ASO en het TSO. En dan ga ik naar het BSO’, glimlacht hij. 

Schot In De Roos

Het gevoel dat je besluipt wanneer je tegen een glazen deur bent gelopen en je alle getuigen hun best ziet doen om hun lach zo lang mogelijk in te houden. Dat gevoel kreeg ik nog niet vaak – om niet te zeggen nog nooit – wanneer ik de economische berichtgeving van de krant doorneem. Tot gisteren.

Het zat in de laatste zin van een artikel over de hoorzittingen rond de Dexia-zaak in het federale parlement. De journalist vermeldde het idee van Yves Leterme om een professioneel headhuntersbureau in te schakelen om de Dexia-koe bij de horens te vatten.

De wereld stond plots stil. Headhunter. Mmm. Dát woord kende ik niet. Vooraleer een slimme hulplijn in te roepen, liet ik eerst mijn intuïtie toe wat opties in te fluisteren. Robin Hood uit Sherwood Forest, hij die zijn pijlen richtte op het hoofd van de rijken om zijn buit vervolgens te verdelen onder de armen. Een headhunter pur sang! Cupido, hij die zijn pijlen richtte op de harten van mensen en goden om ze verliefd te laten worden. Een headhunter in rozenblaadjes! Of  Billy the Kid, hij die het Wilde Westen een aantal hoofden kleiner maakte, als jochie van twaalf. Een headhunter extra large!

Serieus. Ik zat er dus waarlijk echt knal naast. Headhunters blijken zoveel grijzer te zijn dan mijn fantasie. De headhunters van Yves Leterme worden dus ingeschakeld in de talentenjacht naar nieuwe, meer capabele leden voor de raad van bestuur van Dexia. “Een beetje minder politicus, een beetje meer econoom”, verwoordde hij het.

Waarom wist ik dat niet? In mijn hele middelbare Grieks-wiskunde-schoolcarrière en mijn geschiedenisopleiding aan de Universiteit Gent heb ik geen enkele letter economie op het schoolbord gezien. Ik zou dat excuus dus kunnen gebruiken om het schaamrood op mijn wangen te blussen. Maar wat ben je hier met excuses?

Gelukkig is Pascal Smet er nog. De Vlaams minister van Onderwijs kondigde deze week aan dat alle leerlingen van het secundair onderwijs vanaf 2014 economie als verplicht basisvak zullen krijgen. Elke scholier zal binnenkort al goochelend met renteswaps, hoogconjuncturen en obligaties de universiteit binnenwandelen, en vooral, hij zal het economisch nieuws (beter) begrijpen.  Naar mijn mening heeft Smet hiermee alvast een schot ín de roos gedaan.

God Bestaat Niet

Begin juni 2011 heb ik een nieuwe computer gekocht. Van moeten, want mijn oude computer was gecrasht en de Universiteit Gent was op dat moment nogal dorstig naar mijn thesis. Omdat het appeltje van Steve Jobs er best sappig uitzag, heb ik mijn computerdorst uiteindelijk met een Mac gelest.

Want wat een klein en handig ding zeg. Snel ook. En dat coole floepgeluidje wanneer je het volume verhoogt of verlaagt! Toen ik ontdekte dat de stekker van zo’n Mac magnetisch vaststeekt aan de computer, werd ik zelfs kinderlijk enthousiast. Het zag er naar uit dat computeren voortaan een grote smulpartij zou worden.

Bovendien moet ik bekennen dat ik Steve’s iPhone al ettelijke keren uit een vitrine gestaard heb. Wie wil dat hebbeding, dat je vertelt wel nummer op de radio speelt, zich kameleongewijs kan omvormen tot GPS, of je op elk moment van de dag op internet brengt door er nog maar aan te aaien, immers niet in zijn broekzak hebben? Komaan, wees eerlijk.

“Het fenomeen van de eenentwintigste eeuw" Steve Jobs is gestorven. Zowat elke krant ter wereld kopte gisteren in grote letters titels als “De man die de wereld veranderde” of “Het fenomeen van de eenentwintigste eeuw”. “Een van de grootste Amerikaanse vernieuwers”, twitterde Obama. Ook de redenen waarom we beter allemaal in de voetsporen van De Grote Leider treden, en waarom zijn adepten – ik las dit woord waarlijk in élk artikel – elkaar voortaan beter elke avond voorlezen uit de Bijbel van hun IGod, ontbraken niet.

Een andere persoon had dit stuk misschien als volgt begonnen: “Annelies Roose liet zich begin juni inwijden in het suikerzoete rijk van Steve Jobs. Ze werd een van zijn miljoenen trouwe adepten.” Zijn WAT? Ok, Steve Jobs maakte mij enthousiast over een computer. Ik vond het leuk. Maar het had geen enkele be-te-ke-nis. Noem mij dus geen adept!

Want God bestaat niet. Adept zijn van een God die niet bestaat is dus regelrecht niet slim. Steve Jobs blijven aanbidden als de illustere God van de Apple-religie bijgevolg ook niet. Hij is dood. Dat is hard, maar toch, get over it. Wie de vele In Memoriam-artikels heeft gelezen,  kwam trouwens te weten dat de lijst van mensen met wie Jobs niet meer spreekt, eigenlijk veel langer is dan zijn lijstje vrienden.  Wanneer  je ‘tiran’ en ‘Steve Jobs’ bijvoorbeeld samen intikt in Google, verschijnt een indrukwekkend lijstje hits. “Jobs was dan ook geen sympathieke man. Want sympathieke mensen bereiken de perfectie niet. Daarvoor moet je een genadeloze tiran zijn. En dat was Jobs”, schreef Dominique Deckmyn vandaag bijvoorbeeld in De Standaard. Doorgaans is creativiteit een van de karaktertrekken die ik het sterkst bewonder in mensen. Maar op zo’n manier? Bummer.

Wie goed oplet, ziet in dit verhaal trouwens onmiddellijk een contradictie. Een contradictie die zo groot is, dat ik me sterk durf te maken door te stellen dat Jobs zich zal omkeren in zijn graf nog voor hij er goed en wel in ligt. Want Steve Jobs wíl eigenlijk helemaal niet de Grote Leider zijn. “Be hungry, be creative”, de woorden die hij in zijn beroemde speech in 2005 aan de graduates van de Universiteit van Stanford sprak, prijken vandaag op menige Apple-store, als ultiem postuum eerbetoon van zijn bewonderaars.

Wat ik dus liever onthoud van Jobs? Kin omhoog en schouders achteruit! Wees hongerig en creatief, “er is geen enkele reden om je hart niet te volgen”. Van zodra hier echter ‘volgzaam zijn’ wordt aan toegevoegd zoals dat in ‘adept worden’ klinkt, dan wordt het voor mij echter Idon’tcare.