woensdag 16 november 2011

Knappe moorden uit het Hoge Noorden

Charlotte Sieling scoort met nieuwe Zweedse misdaadserie  ‘The Bridge’


Een splinternieuwe Zweedse crimi-serie. Hé, dat is nog niet eens zo héél erg lang geleden. ‘The Bridge’ haakt zich vast aan de trein van sterke misdaadseries uit het Hoge Noorden die onze contreien de laatste jaren is binnengereden. Na het wereldwijde succes van series als ‘Wallander’ en ‘Millennium’, lagen de verwachtingen dan ook hoog. Maar regisseur Charlotte Sieling slaagt erin haar kijkers zo genadeloos mee te sleuren in een zinderend verhaal, dat haar productie een minstens even hoog niveau bereikt.

Twee autopsietafels, op de éne het bovenste deel van het lijk van een toppolitica - de ingewanden er half uit puilend – op de andere tafel het onderste deel van een tweede slachtoffer. Dát is het beeld dat de eerste aflevering van ‘The Bridge’ samenvat en uren nadien nog op je netvlies staat.

Het lichaam van de Zweedse top-politica werd even daarvoor, tijdens de openingsscène van de crimi-reeks, gedumpt in het midden van de Øresund-brug, die Denemarken met Zweden verbindt. Op het eerste zicht lijkt het om één moord te gaan, maar al snel blijken het er twee in één klap. De Zweedse en Deense politie staan dan ook voor een raadsel… én moeten samenwerken. Want het eerste deel op de autopsietafels is Zweeds, het tweede Deens.

Op het einde van de eerste aflevering is dat raadsel – gelukkig – nog niet opgelost. En dus blijft ook de kijker achter met een hele reeks prikkelende vragen: Wat hebben Veronika en Stefan met de moord te maken? Welke rol zal het koppel van de harttransplantatie nog spelen? En wat maakte de columns van de Deense journalist zo aanstootgevend?

De (meeste) elementen zijn er, maar de chaos is nog te groot om al naar daders te kunnen gissen en alle andere vragen te kunnen beantwoorden.  

Puntje van de stoel

‘The Bridge’ past perfect in de stroom uitstekende misdaadfictie die uit Scandinavië komt: weinig vlammende actiescènes met bloederige taferelen, maar een naar de buik grijpende, intens opgebouwde spanning. Sieling moet geen bom tot ontploffing brengen om de kijker op het puntje van zijn stoel te houden. (Die bom bijna tot ontploffing brengen, helpt.)

En zo toont Sieling meteen wat Scandinavische series torenhoog boven de Vlaamse misdaadfictie doet uitsteken. Bij veel Vlaamse series raden we al na een kwartier de afloop van het verhaal, dat meestal ook maar één aflevering duurt. Hier zijn we nog uren zoet.

Vreemd is wel dat de onderhuidse spanning zich niet vertaalt in de openingsgeneriek van Patrik Andrén, Uno Hemersson en Johan Södergvist. Muziek en beelden ondersteunen hetzelfde gevoel: gemoedelijke melancholie, verloren onschuld, vragen over schijn en zijn. Hij doet ons even aan Radiohead denken (en dat is een compliment). 

IJskoningin en knuffelbeer

Met Saga Norén, de Zweedse officier, leren we een goed uitgewerkt en veelzijdig personage kennen. Ze is niet alleen erg slim en (over)ambitieus, ook blijkt ze een kille ijskoningin te zijn. De scène waarin ze de brug sluit voor een koppel dat naar Kopenhagen wil rijden voor een hartoperatie, doet ons luidop onze verontwaardiging uiten.

De Deense officier Martin Rohde is dan weer volledig haar tegenpool: lui, chaotisch, weinig gefocust, maar met een hoog knuffelbeergehalte. Het is gekend dat Denen en Zweden geen al te beste vrienden zijn, in deze eerste aflevering wordt het cliché alle eer aangedaan.

‘Dit is alleen nog maar het begin. Er staan ons nog interessante tijden te wachten’, dreigen anonieme laatste woorden. Voor ons kan het echt niet snel genoeg Crime Festival zijn. 


Crime Festival vindt plaats op
zaterdag 26 en zondag 27 november
in Gent. Op zaterdag wordt er in
Cinema Sphinx een marathonvertoning
van ‘The Bridge’ op groot scherm vertoond.

Meer info: www.vooruit.be.   

vrijdag 4 november 2011

Bedreigd lidwoord


Adoptiebureau De Vreugdezaaiers moet ermee stoppen. De erkenning van de bureau wordt niet verlengd.

China wijst voorlopig een deelname aan de Europese steunfonds (EFSF) af.

Pukkelpop vergoedt vanaf vandaag de ontgoochelde festivalgangers met drank- en eetbonnen. Al laten de organisatoren de Pukkelpoppers de keuze tussen de voortbestaan van de festival ondersteunen of drankbonnen opnemen.

Willekeurige zinnen uit de krant vandaag. Het wringt en knelt een beetje hé? Dat komt omdat ik van het lidwoord bij alle 'het'-woorden een 'de' heb gemaakt. Een ietwat knullig experiment inderdaad. Maar ik kan het uitleggen. 

Want vandaag las ik in de Corelio-kranten dat de kans bestaat dat we in de volgende eeuw over 'de huis' en 'de meisje' spreken. 'Het' is een bedreigd lidwoord geworden: uit onderzoek is gebleken dat 'het' vijftien jaar geleden nog bij een kwart van de Nederlandse woorden het juiste lidwoord was, en dat dat nu nog maar bij één op de vijf het geval is. En volgens de onderzoekers zal dat cijfer alleen maar verder de dieperik induiken, binnenkort zelfs naar nul. 

De monster van Loch Ness. 
De koninklijk paleis.
De verdriet van België.
De jampuddingspook.
De geheim van de eenhoorn.
De Belang van Limburg.
De Nieuwsblad!

Néééé toch? Tijd voor een Facebookgroep nú! Red ‘het’! 

woensdag 2 november 2011

Vaarwel huisdier

ROSIÈRES - Napoleon ligt begraven naast Satan. En tien meter verder rusten Lady en Vagebond. Het klinkt onwaarschijnlijk, maar in Rosières kan het. In dat Waalse dorp vind je immers het grootste dierenkerkhof van België. Geen betere dag dan Allerheiligen om er eens een kijkje te gaan nemen.

De zon staat laag boven Rosières, een pittoresk dorpje in de woelige rand rond Brussel. Wanneer ik de begraafplaats nader, zie ik een zonovergoten herfsttafereel: een bejaarde moeder wandelt met haar dochter arm in arm naar het graf van hun geliefde Whiskey en Poufpouf. Het is meteen duidelijk: hier willen mensen nog een intiem en rustig moment met hun dierbare huisdier doorbrengen.

Chrysantenzee

Hoewel, echt rustig is het niet. Want wat onmiddellijk opvalt, is het geluid van voorbijrazende auto’s. Het parc de Rosières ligt vlak naast de E411, de Autoroute des Ardennes. Met andere woorden: geen hond die hier ooit waardig rust vindt.

Er worden geen chrysanten verkocht aan de toegangspoort, een roestig vehikel van één meter hoog.  Maar toch zijn de bloemen talrijk aanwezig: onder de herfstzon ontplooit zich een zee van witte, gele en oranjerode chrysanten die de grafzerken onzichtbaar maken. Stille getuigen van het feit dat al veel mensen op bezoek gekomen zijn. Al is er maar weinig leven te bespeuren op het moment dat ik binnenwandel.

Koeien en varkens

Iets verder zie ik op een rotonde van gras twee gele vlaggen, waarop ‘Veeweyde’ geblokletterd staat. Veeweide. Niet dat ik geloof dat hier ook werkelijk koeien en varkens liggen, maar het graf naast me, waar Bella begraven ligt, brengt me toch even in de war.

Gelukkig vertelt een bordje op de rotonde mij het juiste verhaal. De begraafplaats is eigendom van Veeweyde, de Koninklijke Maatschappij voor dierenbescherming, en biedt plaats aan meer dan 2.000 overleden huisdieren. Tot nu toe zag ik alleen katten en honden, maar hier liggen dus ook cavia’s, kanariepietjes en konijnen uit alle uithoeken van België. 

Ook leer ik dat mensen niet op een cent kijken wanneer ze van iemand houden. Voor een begrafenis op Veeweyde moet je 450 euro betalen. Daarbovenop komt nog eens 42 euro per jaar om de plaats te behouden. 

Mama en papa

De meeste graven in Rosières zijn eenvoudig: een granieten zerk van een halve vierkante meter, voorzien van een foto van het dier en van een perkje plastieken bloemen. Maar sommige graven zijn verbazingwekkend mooi verzorgd.  

Zo hebben de ‘mama en papa’ van Nouchka (1992-2009) haar graf niet alleen van twee verse chrysanten voorzien, ook hebben ze de paashaas én de kerstman meegebracht. Bovendien moet Nouchka graag chocolade hebben gegeten, want er liggen vier repen chocolade op het graf van de hond.

Andere graven zijn dan weer zo verwaarloosd dat je kan aannemen dat het rouwende baasje ondertussen zelf is komen te overlijden.

Hond van adel

Ik ontmoet Robert (88), die met een schop in de aarde langs het graf van Rita aan het wroeten is. Robert woont op slechts één kilometer van Veeweyde. ‘Ik kom hier al twintig jaar elke maand ons Rita verzorgen. Un trésor’, glundert hij. Hij toont mij haar foto op het graf. Rita is … een kanariepietje.

Maar ook Satan, Napoleon, Lipstick, Cognac, Lady en Vagebond, … Allemaal liggen ze vredig naast elkaar te rusten. Net als de honden van prins Laurent. En er ligt zelfs een hond die zélf van adel is, uit Knokke. Het moet de zeelucht geweest zijn, want ‘Guido de Haute Clairière Gally’ werd maar liefst 23 jaar oud.


Opvallend zijn ook de vele Vlaamse namen op de graven, van Prutske en Joepie tot Bolleknol en Babke. Niet toevallig, want in België bestaan alleen dierenbegraafplaatsen in Wallonië en (sinds 2010) in Brussel. In Vlaanderen moet je naar een crematorium en belandt je gecremeerde dier op een strooiweide.

Niet verwonderlijk dus dat ook Vlamingen naar Rosières komen om hun lievelingen aan de aarde toe te vertrouwen. En niemand die daarom maalt. Want in het verdriet om je geliefde huisdier is geen plaats voor communautair gedoe. Zelfs niet in de woelige Brusselse rand.