Ze zijn erin geluisd

Beste generatiegenoten,

Mijn naam is Annelies Roose, ik ben een 25-jarige studente journalistiek. Ja, je leest het goed, ik ben 25 en ik werk nog niet. Mijn ouders betalen mijn studies nog, én mijn kot. Je mag het zeggen hoor, want het is waar. Ik ben rótverwend. Net dáárom durf ik niet veel te schrijven en te zeggen over de staking van vandaag. ‘Zal dit studentje ons eens hautain komen vertellen wat ze ervan vindt?' 

Maar goed, bezorgde stakers leggen vandaag het land dus plat. Ze zijn ongerust, over hun toekomst, over hun pensioen, en over de vele verworven rechten die op de helling staan. De pensioenhervorming wordt als een gladde aal door het parlement gesluisd. Daar krijgen vakbonden en stakers – terecht - de ‘wubbes’ van.

Ook het internet en sociale fora wemelen van verbolgen reacties, de verontwaardiging van de ‘indignados’ waardig. Sommige stakers worden behandeld en beschreven alsof ze net het zonlicht voor eeuwig hebben uitgedoofd.

En daar sta ik dus bij, en kijk ernaar. Weet je wáár ik mij zorgen om maak? Niet omdat ik binnenkort voor 40 jaar –  of zelfs langer, die kans is groot – moet gaan werken. Ik kijk daar zelfs érg hard naar uit, ook al moet dat als ik eind de 60 ben en ik desnoods met mijn wandelstok naar het werk moet. Dat klinkt misschien naïef, zeker bij een postbode die 10u per dag regen en wind trotseert, of bij een metaalarbeider die zijn leven lang in ’t fabriek heeft gewerkt. Maar toch zij het zo.

Weet je wáár ik bezorgd om ben? Stakers en niet-stakers zitten elkaar al een aantal dagen met alle zonden van de wereld te overladen, op een zinkend schip, terwijl de banken, de financiële sector, en de Electrabels van deze wereld met een grimas op hun smoel – oeps, sorry voor het woord – zitten toe te kijken. Maar ze vergissen zich van vijand,  ze zijn erin geluisd!

Banken worden door burgers gered, maar laten hun klanten vandaag opdraaien voor hun verliezen. Moesten bedrijven het wettelijk belastingtarief betalen, zou dat bijna een miljard opleveren, terwijl de pensioenbesparingen 674 miljoen euro moeten opleveren. Ik wil maar zeggen: de juiste hoofdzaken moeten van de juiste bijzaken worden onderscheiden.

Ik WIL langer werken. Stakers hebben een stakingsrecht, maar ik eigen me vandaag ongegeneerd ook een recht toe. Ik wil langer werken, op voorwaarde dat het rechtvaardig blijft, dat onze welvaartstaat niet in de greep wordt gehouden van de financiële sector en de banken.

Beste generatiegenoten,

We moeten verder kijken dan de staking van vandaag. Misschien moeten we dus weer eens op straat. We kunnen het. Een ‘Wij-Willen-Werken’-mars door Brussel.  Ik zal het bordje ‘Quickie en co, waar zijn jullie ballen’ dragen. We moeten onze politici eraan herinneren dat de rechtvaardigheid zoek is. We moeten hen voor het nieuwe jaar ‘the guts’ toewensen, om de juiste vijanden aan te pakken.