Een splinternieuwe Zweedse crimi-serie. Hé, dat is nog niet eens zo héél erg lang geleden. ‘The Bridge’ haakt zich vast aan de trein van sterke misdaadseries uit het Hoge Noorden die onze contreien de laatste jaren is binnengereden. Na het wereldwijde succes van series als ‘Wallander’ en ‘Millennium’, lagen de verwachtingen dan ook hoog. Maar regisseur Charlotte Sieling slaagt erin haar kijkers zo genadeloos mee te sleuren in een zinderend verhaal, dat haar productie een minstens even hoog niveau bereikt.
Twee autopsietafels, op de éne het bovenste deel van het lijk van een toppolitica - de ingewanden er half uit puilend – op de andere tafel het onderste deel van een tweede slachtoffer. Dát is het beeld dat de eerste aflevering van ‘The Bridge’ samenvat en uren nadien nog op je netvlies staat.
Het lichaam van de Zweedse top-politica werd even daarvoor, tijdens de openingsscène van de crimi-reeks, gedumpt in het midden van de Øresund-brug, die Denemarken met Zweden verbindt. Op het eerste zicht lijkt het om één moord te gaan, maar al snel blijken het er twee in één klap. De Zweedse en Deense politie staan dan ook voor een raadsel… én moeten samenwerken. Want het eerste deel op de autopsietafels is Zweeds, het tweede Deens.
Op het einde van de eerste aflevering is dat raadsel – gelukkig – nog niet opgelost. En dus blijft ook de kijker achter met een hele reeks prikkelende vragen: Wat hebben Veronika en Stefan met de moord te maken? Welke rol zal het koppel van de harttransplantatie nog spelen? En wat maakte de columns van de Deense journalist zo aanstootgevend?
De (meeste) elementen zijn er, maar de chaos is nog te groot om al naar daders te kunnen gissen en alle andere vragen te kunnen beantwoorden.
Puntje van de stoel
‘The Bridge’ past perfect in de stroom uitstekende misdaadfictie die uit Scandinavië komt: weinig vlammende actiescènes met bloederige taferelen, maar een naar de buik grijpende, intens opgebouwde spanning. Sieling moet geen bom tot ontploffing brengen om de kijker op het puntje van zijn stoel te houden. (Die bom bijna tot ontploffing brengen, helpt.)
En zo toont Sieling meteen wat Scandinavische series torenhoog boven de Vlaamse misdaadfictie doet uitsteken. Bij veel Vlaamse series raden we al na een kwartier de afloop van het verhaal, dat meestal ook maar één aflevering duurt. Hier zijn we nog uren zoet.
Vreemd is wel dat de onderhuidse spanning zich niet vertaalt in de openingsgeneriek van Patrik Andrén, Uno Hemersson en Johan Södergvist. Muziek en beelden ondersteunen hetzelfde gevoel: gemoedelijke melancholie, verloren onschuld, vragen over schijn en zijn. Hij doet ons even aan Radiohead denken (en dat is een compliment).
IJskoningin en knuffelbeer
Met Saga Norén, de Zweedse officier, leren we een goed uitgewerkt en veelzijdig personage kennen. Ze is niet alleen erg slim en (over)ambitieus, ook blijkt ze een kille ijskoningin te zijn. De scène waarin ze de brug sluit voor een koppel dat naar Kopenhagen wil rijden voor een hartoperatie, doet ons luidop onze verontwaardiging uiten.
De Deense officier Martin Rohde is dan weer volledig haar tegenpool: lui, chaotisch, weinig gefocust, maar met een hoog knuffelbeergehalte. Het is gekend dat Denen en Zweden geen al te beste vrienden zijn, in deze eerste aflevering wordt het cliché alle eer aangedaan.
‘Dit is alleen nog maar het begin. Er staan ons nog interessante tijden te wachten’, dreigen anonieme laatste woorden. Voor ons kan het echt niet snel genoeg Crime Festival zijn.
Crime Festival vindt plaats op
zaterdag 26 en zondag 27 november
in Gent. Op zaterdag wordt er in
Cinema Sphinx een marathonvertoning
van ‘The Bridge’ op groot scherm vertoond.
Meer info: www.vooruit.be.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten