Vaarwel huisdier

ROSIÈRES - Napoleon ligt begraven naast Satan. En tien meter verder rusten Lady en Vagebond. Het klinkt onwaarschijnlijk, maar in Rosières kan het. In dat Waalse dorp vind je immers het grootste dierenkerkhof van België. Geen betere dag dan Allerheiligen om er eens een kijkje te gaan nemen.

De zon staat laag boven Rosières, een pittoresk dorpje in de woelige rand rond Brussel. Wanneer ik de begraafplaats nader, zie ik een zonovergoten herfsttafereel: een bejaarde moeder wandelt met haar dochter arm in arm naar het graf van hun geliefde Whiskey en Poufpouf. Het is meteen duidelijk: hier willen mensen nog een intiem en rustig moment met hun dierbare huisdier doorbrengen.

Chrysantenzee

Hoewel, echt rustig is het niet. Want wat onmiddellijk opvalt, is het geluid van voorbijrazende auto’s. Het parc de Rosières ligt vlak naast de E411, de Autoroute des Ardennes. Met andere woorden: geen hond die hier ooit waardig rust vindt.

Er worden geen chrysanten verkocht aan de toegangspoort, een roestig vehikel van één meter hoog.  Maar toch zijn de bloemen talrijk aanwezig: onder de herfstzon ontplooit zich een zee van witte, gele en oranjerode chrysanten die de grafzerken onzichtbaar maken. Stille getuigen van het feit dat al veel mensen op bezoek gekomen zijn. Al is er maar weinig leven te bespeuren op het moment dat ik binnenwandel.

Koeien en varkens

Iets verder zie ik op een rotonde van gras twee gele vlaggen, waarop ‘Veeweyde’ geblokletterd staat. Veeweide. Niet dat ik geloof dat hier ook werkelijk koeien en varkens liggen, maar het graf naast me, waar Bella begraven ligt, brengt me toch even in de war.

Gelukkig vertelt een bordje op de rotonde mij het juiste verhaal. De begraafplaats is eigendom van Veeweyde, de Koninklijke Maatschappij voor dierenbescherming, en biedt plaats aan meer dan 2.000 overleden huisdieren. Tot nu toe zag ik alleen katten en honden, maar hier liggen dus ook cavia’s, kanariepietjes en konijnen uit alle uithoeken van België. 

Ook leer ik dat mensen niet op een cent kijken wanneer ze van iemand houden. Voor een begrafenis op Veeweyde moet je 450 euro betalen. Daarbovenop komt nog eens 42 euro per jaar om de plaats te behouden. 

Mama en papa

De meeste graven in Rosières zijn eenvoudig: een granieten zerk van een halve vierkante meter, voorzien van een foto van het dier en van een perkje plastieken bloemen. Maar sommige graven zijn verbazingwekkend mooi verzorgd.  

Zo hebben de ‘mama en papa’ van Nouchka (1992-2009) haar graf niet alleen van twee verse chrysanten voorzien, ook hebben ze de paashaas én de kerstman meegebracht. Bovendien moet Nouchka graag chocolade hebben gegeten, want er liggen vier repen chocolade op het graf van de hond.

Andere graven zijn dan weer zo verwaarloosd dat je kan aannemen dat het rouwende baasje ondertussen zelf is komen te overlijden.

Hond van adel

Ik ontmoet Robert (88), die met een schop in de aarde langs het graf van Rita aan het wroeten is. Robert woont op slechts één kilometer van Veeweyde. ‘Ik kom hier al twintig jaar elke maand ons Rita verzorgen. Un trésor’, glundert hij. Hij toont mij haar foto op het graf. Rita is … een kanariepietje.

Maar ook Satan, Napoleon, Lipstick, Cognac, Lady en Vagebond, … Allemaal liggen ze vredig naast elkaar te rusten. Net als de honden van prins Laurent. En er ligt zelfs een hond die zélf van adel is, uit Knokke. Het moet de zeelucht geweest zijn, want ‘Guido de Haute Clairière Gally’ werd maar liefst 23 jaar oud.

Opvallend zijn ook de vele Vlaamse namen op de graven, van Prutske en Joepie tot Bolleknol en Babke. Niet toevallig, want in België bestaan alleen dierenbegraafplaatsen in Wallonië en (sinds 2010) in Brussel. In Vlaanderen moet je naar een crematorium en belandt je gecremeerde dier op een strooiweide.

Niet verwonderlijk dus dat ook Vlamingen naar Rosières komen om hun lievelingen aan de aarde toe te vertrouwen. En niemand die daarom maalt. Want in het verdriet om je geliefde huisdier is geen plaats voor communautair gedoe. Zelfs niet in de woelige Brusselse rand.