Het mag!

Tot gisteren was het not done. Ronald Janssen was ‘de 40-jarige leraar uit Loksbergen’, ‘Ronnie’ voor de vrienden en zijn geliefde. ‘Moordenaar’? Mis! Zolang hij niet onder het mes van de assisenjury was geweest en zijn schuld niet uitgesproken was, moest Ronnie ‘de verdachte’ blijven. Geen ‘verkrachter’, geen ‘kernpsychopaat’.

Maar deze week leek het alsof men het met die ‘verdachte’ zo wel even had gehad. Want in de stad van Ambiorix - de 'dapperste der Belgen' die Caesar overwon én stripheldvriend van Astérix en Obélix is - bleek voor elke daad of beschrijving van Ronald Janssen plots een metafoor of sprookjesfiguur te bestaan! Alsof Assourancetourix himself de hele assisenzaal plots één of ander literair sprankelend toverdankje had geserveerd!

‘Een wolf in schaapsvacht’ (gerechtspsychiater Chris Dillen),

‘Een wéérwolf’ (een oude vriend van Janssen),

‘Nog erger dan Pinocchio’ (openbaar aanklager Patrick Boyen),

‘Een buitenaards wezen’ (Jef Vermassen),

Zelfs Dostojévski werd erbij gehaald.

Niet slecht! Go Tongeren!

Maar sinds gisteren is de voorleestijd dus voorbij. Licht uit voor de kindjes.

Nu is het aan de grote mensen. De jury plantte haar oordeel onverschrokken kordaat in het onbewogen hart van Ronald Janssen.

Hij werd ‘de serieverkrachter’, schuldig over de hele lijn.

‘Folteraar’.

‘Ontvoerder’.

‘Seriemoordenaar’.

‘Kernpsychopaat’.

‘De ver-oor-deel-de’.

Nu mág het. Eindelijk.